Na een jaar op de Vredeman vries school gezeten te hebben, besloot ik om naar de dagschool te willen gaan. Nog steeds wist ik niet zeker wat voor kunst ik toen eigenlijk uit wilde gaan. Was het nou De AVEK te Leewarden waar ik toen al was begonnen met de gezegeten ORSEL weekenden ( een 3delige weekend beleven in prachtige rustieke dorpjes. Hier konden mensen die iets met theater hadden zich laten vormen in  het toneelspel of docent van drama. Orsel staat dus voor Orientatie Selectie weekenden, een destijds zeer vooruitstrevende, maar ook extreme vorm van zelfselectie waar men zich aan had willen onderwerpen aan het Schavenek in Leeuwarden Natuurlijk had je ook nog een paar andere opleidingen in het land en dat was een school in Kampen en een school die misschien wel het meest bekend voor me was: De academie voor woord en gebaar in Amersfoort. Een vroegere klasgenoot van  de MAVO uit Leeuwarden, Marijke Bonda, was daar naar toegegaan. Ik herinner me dat ik nog eens bij haar heb gelogeerd in Amersfoort. Ze was een domineedochter uit het Friese dorpje Stiens en ik had altijd een zwak voor Marijke. Ze had een heel lief gezicht en allemaal blonde krulletjes. Had een buitengewoon lieve manier van praten en behoorde tot de extremen van de klas en dus zeker niet een braverik. Wanneer ze lachte werd ik altijd een beetje verliefd op haar en acheraf denk ik dan aan een blik van een geweldige film van Felinni, waarbij een meisje voor weinig anders wist te deugen, maaar door haar moeder werd meegegegeven aan straatartiest. Bij die actrice kon ik de zelfde charme ontdekken als dat ik voelde voor Marijke.

op de foto op de voorgrond: Marijke Bonda

Ook was mij aandacht gevallen op de zogeheten Kleinkunstacademie aan de Lindengracht in Amsterdam. Dit was een heerlijke combinatie van meerdere kunstvakken tegelijk vond ik eigenlijk. (Toneel, Beeld, Muziek en Dans wel te verstaan.) Ook aan de kleinkunstacademie heb ik een jaar het orientatie-jaar willen doorlopen. Het was zondermeer een heerlijke school en ik ben er altijd met heel veel plezier naar toe gegaan. Het was een zonder meer een hele leuk groep Nederlanders die ik hier als medestudenten had leren kennen. Het staat me bij dat dit ook helemaal niet van die echte kunsttypes waren en dat vond ik misschien wel juist heel erg leuk. Drie mensen zijn me echt nog goed van bij gebleven en dat was een Amsterdamse boekverkoper die nog eens het liedje " Mens durf te leven"  van Jean Louis Pisuise had gezongen. Het was niet erg overtuigend gebracht, maar juist ook de niet perfecte voordracht ben ik nooit meer vergeten. Later zou ik nog eens een veel betere vertolker van dit liet te spreken krijgen en heb kunnen complimenteren met zijn uitvoering die ik erg goed vond. Dit was dus de zonger/acteur Ramses Shaffy. Een man die zelfs nog eens drager heeft kunnen zijn van een theater in Amsterdam, dus het zogeheten Shaffy theater, dat later Felix Meritus werd en waar in het allereerste begin nog eens een drukkerij in was gevestigd ( De Waarheid)

Maar goed, ik kreeg er dus de keuze tussen de 2 meest extreme kunstscholen van Nederland en dat was voor mij de AKI in Enschede en de enige  Christelijke kunstacademie in Kampen. Het was Christelijk terwijl ik toen zelf nog helemaal niets met het Christelijke had. Maar ik had door de Mavo geleerd dat een Christelijke school echt wel leuker kon zijn dan een niet Christelijke zogeheten openbare school. Die openbare Mavo was dus niet echt een groot succes voor mij en hoewel met beide oudere broers er ook op hadden gezeten, bij mijn oudste broer was het toen zelfs nog de ULO, was het zondermeer een van de slechtste scholen die ik had kunnen tegenkomen. Maar de verhalen zijn me dus allemaal nog bijgebleven, gewoon omdat ze zo extreem waren. Een leraar die voor de klas met zijn middagdutje begint en vervolgens propjes papier naar zijn hoofd kon krijgen bekogeld is misschien wel het meest treffende om de sfeer van deze school te kenmerken ( dit was zelfs nog de adjunct-directeur) De directeur heette trouwens Dhr Kwist, maar daar maakten we al heel erg gauw Kwast van. Buitengewoon vind ik ook nog dat mijn oudere broer Carlo werkelijk nog eens rondjes rond het klaslokaal had gelopen omdat meester Bakker ( een van de meest erge leraren) hem te pakken had willen krijgen. Wanneer ik me dit tafereel voor ogen tover, werkt het dus nog steeds op mijn lachspieren. Hoe kon een jongetje van 13 of 14 jaar zo het bloed onder zijn nagels vandaan hebben gehaald? Maar wist je wie Bakker was, dan was dat ook weer niet zo moeilijk. Ik geloof dat hij op die school wel 8 vakken gaf en deed dat allemaal even slecht in mijn ogen. Gaf hij Engels dan hoorde je hem bij het binnenkomen nog hardop oefenen om het vervolgens aan ons voor te moeten doen.

De AKI werd het dus en ik had de voordoop in het eerste jaar om een internationale FLUXUSweek mee te mogen maken. Dit was werkelijk een grote beproeving voor mij. Waarom was ik niet naar Kampen gagaan bedacht ik me nog in die eerste week. Maar nee hoor, ik moest al die kolder van die FLUXUS verduren. Een soort van antireactie tegen de kunst. Daar stond ik dan op een academie waar men in eerste instantie wars was geworden om modeltekenen in het eerste jaar te geven. Voor mij dus gelijk een reden om dat dan maar op de avondschool van deze akademie te gaan volgen. Goed dat ik dat deed, want hierdoor heb ik eens van docent Claus Verstegen te horen gekregen, waarom dat modeltekenen op de avondschool zo verschrikkelijk was. Omdat ik natuurlijk ook niet de enige student was die modeltekenen van belang vond, heeft het bestuur van het school een jaar later toch maar besloten om ook voor de dagschool weer een docent modeltkenen aan te gaan stellen.

Op de kunstacademie in Enschede, de AKI kreeg ik in het eerste jaar les van directeur Sipke Huismans, een vriendelijke man met een Frieze naam. Toen ik er op school kwam was Sipke de nieuwe directeur. Joop Hardy, de oud directeur gaf toen nog regelmatig gastcollege's. Ik herinner me dat Sipke gek op muziek was en ons graag oude grammafoonplaten wilde laten horen van de voor hem belangrijke muziekanten

Veel later, ontdekte ik dit intervieuw van Jan Kars Peter Persoon die tevens een kunstenaar en docent op de AKI was. Kars heeft nog langere tijd een verhouding gehad met mijn ex-vriendin en was zeker een geliefde docent op de academie. Zie hier zijn interview van Kars met Sipke de voormalige directeur:

Cor Jaring is een fotografiedocent waar ik na mijn studietijd nog een jaar lang voor heb gewerkt.

Mijn docenten op de AKI:

Jacqueline Hoogeveen mediakunstenaar

Joost Roelofsz illustrator

Els Salomons  scenograaf

Cor Jaring fotograaf

Ad Gerritsen docent grensverleggend onderzoek

Klaus Versteegen schilder

Ernst Vijlbrief schilder

Carel Visser beeldhouwer

Janny Donkers scenograaf